Activiteit: lunch (from hell)

Ik heb altijd van die fantastische ideeën. Niet dus. Gisteren dacht ik: “Let’s have lunch”. En ik bedoelde een fancy lunch. Zo eentje met Champagne, aangepaste wijnen en locale specialiteiten. Een lunch waarbij my man and I ongestoord kunnen praten, elkaar ondertussen diep in de ogen kijkend. Maar… aangezien we in la douce France vertoeven, zonder grootouders of oppas in de buurt, betekende dat uiteraard dat onze bloedjes van kinderen ook mee moesten.

Een eitje! Dacht ik bij mezelf. De kinderen gaan aaaall the time mee als we in Gent snel een hapje gaan eten of gezellig een koffietje achterover slaan. Dan tsjollen we eerst een uur of twee aan een militair tempo door de stad, totdat ze allebei steevast lekker tukken in hun buggy’tjes. Wanneer the kiddie toch dreigt wakker te worden, geef ik hem snel een koekje of een ander lekkernijtje en dan is ie weer een poosje stil (vroeger voelde ik me hier best schuldig over, maar sinds ik ontdekte dat alle ouders hun kids chanteren met eten, not any more ;)).

Bon, lunch dus. Over the baby maakte ik me niet al te druk. Zijn wippertje, een tutje en een speeltje moesten volstaan om hem een dik uur rustig te houden. Een peuter van bijna negentien maanden, dat is een ander paar mouwen….

Ik besloot dat we best gingen lunchen vlak voor the kiddie z’n dutjestijd Want, zo dacht ik, dan valt ‘m zeker in no time in slaap in z’n wagentje. Ik had zélfs aan een noodplan gedacht: de iPad.  (Tiens, dat begint hier verdacht op een blogpost over bad parenting te lijken…)

Strak plan, maakte ik mezelf –and the daddy- wijs. Kan ab-so-luut niet mislukken!

Zo gezegd, zo gedaan. Na de baby zijn flesje en met een hondsvermoeide peuter trokken we naar een prachtige “Vignoble” om er tussen de wijnranken idyllisch te gaan eten.

Tot daar het aangename gedeelte. Reeds bij het uitstappen zette onze negentiemaander, die gewoon lekker wou dutten, het op een huilen. We voelden de bui al hangen, maar dapper beten we door. Aldus stapten we beladen met een baby, een luiertas, een zak speeltjes, een iPad en een krijsende peuter in de buggy het terras op.

Het werd uiteindelijk een regelrechte “lunch from hell”. Terwijl wij om beurten probeerden ons –anders immer snoezige- jongetje de mond te snoeren, graaide hij met zijn mollige handjes door ons bord, rolde hij zichzelf door het grind, snoeide hij de bloemen op het terras en brulde hij de hele keet bijeen. Wij glimlachten verontschuldigend naar de andere gasten en keken rijkhalzend uit naar het moment dat we het konden aftrappen.  Enige lichtpuntje in de duisternis: ik wisselde een betekenisvolle blik met een andere mommy wiens three-year-old grind in het rond gooide als ware het confetti. Gedeelde smart, is halve smart zeggen we dan.

Amper beseffend wat we gegeten of gedronken hadden, verlieten we nog geen uur later het etablissement. Daddy besloot met “mensen zonder kinderen weten niet wat ze missen” waarop we zeker vijf minuten de slappe lach hadden. Slechts een beetje groen ;).

Al wie er wél in slaagde gezellig en uitgebreid te gaan eten met een peuter erbij: tell me your secret and I’ll buy you lunch!