Momenteel
geniet ik van mijn allerlaatste maandje zwangerschapsverlof. Nu ja, onbetaald
ouderschapsverlof. En dat doe ik met al mijn mannen in de Provence!
Kort
na de geboorte van ons kleinste jongetje besloten we alsnog op vakantie te
gaan, terwijl we eigenlijk van plan waren deze zomer een “staycation” te
houden. De belangrijkste reden voor deze change of heart was de komst van our
new best friend, “den S-Max”. Hoewel wij geen fan zijn van auto’s die op bussen
lijken, is zo’n gevaarte met een koffer van 1040 liter een must als je met twee
kinderwagens, een wipper, een doos speelgoed, veel reservekleren, een peuter én
een baby op vakantie wilt. Zelfs met ons rijdend ruimteschip kregen wij maar
nét alles in de koffer gepropt.
Over het opbergen van de bagage maakte ik
me op voorhand dus niet zoveel zorgen. Over hoe ons zenuwstelsel een autorit
van een slordige 1000km zou overleven echter wél.
Om het onszelf iets makkelijker te maken,
besloten we via Reims en Troyes te rijden en zo Parijs en zijn beruchte ring te
vermijden. Daarnaast overnachtten we in Beaune, op zo’n 400km van onze
eindbestemming. Zo’n tussenstop maakt de rit toch een stuk relaxter én het is
een prachtig stadje voor mensen die wat (kunst)geschiedenis best kunnen smaken.
Stops onderweg hou je naar mijn
bescheiden mening best in de McDo. Het is er ideaal om met kinderen te komen.
Ik zei “komen”, niet “eten”. Er zijn namelijk altijd kinderstoelen,
verzorgingstafels in de toiletten én je kunt er zonder gedoe babyhapjes
opwarmen. Hoewel zelfs de zogezegd gezonde maaltijden er ongezond zijn, moet
jij er als ouder niet bang zijn voor voedselvergiftigingen en er is ook altijd
free Wifi. Ook belangrijk!
Omdat onze spaceshuttle drie volwaardige
achterbanken heeft, besloot ik mij tussen mijn kroost in te positioneren. Zo
kon ik voedster, scheidsrechter, entertainer en trooster tegelijk zijn. Wat ook
nodig bleek.
The baby, flink als altijd, doorstond de
rit met verve. Hij huilde enkel als hij honger had. In het geval van tijdsnood
gaf ik hem zijn flesje gewoon in de Maxi Cosy, terwijl daddy lekker kon
doorvlammen.
The kiddie was –en daar vreesde ik meer
voor- ook super flink! Dankzij de iPad. Geheel pedagogisch onverantwoord, je
sais! Er bestaan van die “dingetjes” om de iPad aan de hoofsteun vast te maken
en dad had het digitale wonderding volgepropt met onder andere Tik Tak (zelfs
na 30 jaar nog steeds een voltreffer!), Bumba en “Levende liedjes” van Kapitein
Winokio en Eva Mouton. We barely knew he was there. Bij de tussenstops moesten
we hem zowaar bijna uit de auto slepen.
Om mijn geweten te sussen, had ik een
cadeautjesdoos gemaakt voor the kiddie. Hierin zaten vijf kleine cadeautjes,
volledig ingepakt, die hij op “moeilijke momenten” één voor één mocht
openmaken. Zo werd hij af en toe eens losgerukt van het beeldscherm en voelde
ik mij weer instant een goede moeder J.
En alzo kwamen wij zonder zenuwinzinking
aan op onze bestemming… à bientôt!
Geen opmerkingen:
Een reactie posten